Lo hemos vivido en Irlanda del Norte: nuestro Gobierno toleró neciamente zonas «vedadas» a sus propias fuerzas de seguridad, un nivel aceptable de violencia, el estatuto político para los prisioneros, conversaciones secretas, pactos secundarios, la reestructuración y el cambio de nombre de la policía, la minimización de la importancia a la delincuencia organizada paramilitar y la ignominia final de la liberación anticipada de terroristas al amparo del mal concebido Acuerdo de Belfast.
Dat hebben we ondervonden in Noord-Ierland: onze regering was zo dwaas om no go areas voor haar eigen veiligheidstroepen te tolereren, er was sprake van een zogenaamd aanvaardbaar geweldsniveau, gevangenen kregen een politieke status, er vonden geheime overlegrondes plaats, er werden onderhandse overeenkomsten gesloten, de politie werd gereorganiseerd en kreeg een andere naam, paramilitaire georganiseerde criminaliteit werd gebagatelliseerd, en daar kwam nog de ultieme schande bij dat terroristen vervroegd werden vrijgelaten op grond van de onzalige Overeenkomst van Belfast.
